Perişan harflerden muhteşem kelimeler yaratabilir, bunlarla tanrısal cümleler kurabilirsin.
Sen şiirine yakışan bir hayatın emanetçisi, bekçisi ve tek sahibisin. Kendi yazdığın kaderi taşıyan alnından hasretle öperim.
Onlar kaçıp kurtuldu; ben suçu üstlendim. Niye mi: Benim öptüğüm dudağa şeytan sıçmış demektir; artık kim o dudağı öpse iflah olmaz, ağız da denen yaraları.
Her terk edilişinde yeniden dönersin ya eski sevgilinin saçlarına, dudaklarına... işte, geçmişle hesaplaşır gibi seviyorum seni...
Her sevgili biter: Bıraktığı bir hatıradan çok lekedir kimilerine. Kir de değil. Sebebi belirsiz bir leke.
Her seven de biter: Biriktir(t)diği bir sitemden çok kasvettir gidenlere.
Aramızdaki yaş farkını sorun etme. Sevgide bunun önemi yok; insan ile Tanrı arasındaki yaş farkını düşünsene.
Konuşurken, başlanılan cümle neden mutlaka bitirilmek istenir; ifadeyi tamamlayıp bir yargı oluşturulacağına yarım bırakılıp düş gücünün dolgu malzemesi özelliğinden yararlanılması daha akıllıca değil mi?! Ya da...
Yıllar geçti unutamadım seni, belki asırlar sonra unuturum büyük dağın yanında. Zaman kaybıyım zaten, sen de zahmet edip sevme beni.
Aşk daima bir tercüme sorunu yaşar; karşınızdaki insanı kendinize benzetmeye, onu siz gibi algılamaya çalışır ve orijinalindeki tadı kaybedersiniz.
Kelimeler eskimez. İnsan eskir. Eskiyen insan kirlenir, tozlanır, rutubetlenir, yaşlanır. Hayatlar eskimez. Duygular eskimez. Fikir eskir. Eskiyen fikirler hükmetmek ister. Ondandır bütün mutsuzluk.
Beni alıp çıkarsalar feza füzesiyle gözümü bağlayıp, atsalar sırtımdan itip; Yine İstanbul'a düşerim. 'Yer çekimi' değil; 'Yar çekimi' derim.
Akıl hastalığı yoktur: Akıl tercihi vardır. Akıl hastalığı onarılamaz. Akıl, hastalıkla savaşırken hayatı pek de önemsemiyordur sadece.
Bir geçmiş mi bırakırsın ardında, mazi mi? Paramparça hayatların hep dimdik durduğunu iddia eden sahipleri için ağıt yakma zamanıdır. Gün gelecek unuttuğun için hatırlanacaksan senin de hükmün, cezan bellidir.
Aşk acısı çeken ortadan kaldırmak için mi intihar ediyor, sevdiğini mi öldürüyor? İstatistiklere bakarsak fikrimce cinayetler açık ara öndedir. Çünkü intiharın korkaklık ve günah, cinayetin cesaret ve hak olarak öğretildiği bir gezegende yaşıyoruz.
Kitap okuyanlar gizlenen insanlardır. Kim olduklarını gizlerler. Gizlenen insanlar kim olduklarından her zaman hoşlanmazlar.
Ego'larını birer Lego parçasıymışçasına tutkunun tutkalında bırakanlar! Elimde hiç kullanılmamış taze bir ruh var. Hangi vücuda soksam onu, özgürlük baki kalır, sonsuzluk yeryüzüne düşer!
Güven bana gülüm! sana bitmemişliği öğretecek, tattıracaktır hasretten, hakikaten, ten değiştiren yüzüm! Göreceksin gülüm! Bekle!
Çıkarttıkları polemiklerle besleniyorsa şairler, sevme o şairleri, yırt at kitaplarını; edebiyat öğretmenleri matematik öğretmenleriyle düzüşmedikçe değişmeyecek mekanizma: Öğren bunu da.
Bu gece imla kurallarına uyulmuş, edebi bir intihar mektubu ile sabahla; o na de ki: Farkındayım, ölsem, cesedimi teşhis edecek tek kişi odur; çünkü cesette olsam, hainim hala...
